یکی از افرادی که به تازگی یکی از اندام مصنوعی او با این پوست الکترونیک تجهیز شده است می گوید: “احساس بسیار خوبی دارم، پس از مدت ها حس می کنم زندگی در قالب خالی من دمیده”.
بدون شک علم ایجاد اندام های مصنوعی در سال های اخیر بسیار پیشرفت کرده است. اما هیچکدام از تکنولوژی های جدید ارائه شده در طول این سال ها نمی توانستند کاری کنند که در عضو از دست رفته و جایگزین شده در بدن، بتوان درد را احساس کرد.
درد برای ما یک هشدار به مغز است. در واقع بدن ما به مغز خطرات ادامه یک عمل را با درد اطلاع می دهد. برای مثال وقتی درد ما روی بخاری قرار می گیرد با احساس سوزش مغز اطلاع پیدا می کند که سریعا باید عضو برخورد کرده با جسم داغ را از آن مکان دور کند.
علاوه بر جنبه روانی، این تکنولوژی جدید از این نظر انقلابی است که اکنون کاربر می تواند از خطراتی که ممکن است به عضو مصنوعی او هم آسیب برساند بهتر مطلع شود. مثلا اگر دست مصنوعی در حال له شدن است، این دست با استفاده از پوست الکترونیک می تواند به مغز اطلاع دهد که سریعا این عضو گران قیمت را محافظت کند.
این پوست الکترونیک دارای فرستنده و گیرنده هایی است که می توانند اطلاعات را با سیستم عصبی فرد به اشتراک بگذارند. از این رو این پوست الکترونیک می تواند در صورت احساس درد سریعا پیام درد را از طریق اعصاب فرد به مغز او منتقل کند.
در گذشته پوست های الکترونیک آنقدر قوی شده بودند که بتوانند لمس کنند، اما احساس درد بحث متفاوتی برای این تکنولوژی بود. احساس درد بسیار قوی تر از لمس کردن است.
باید دید در آینده آیا این تکنولوژی به قدری قدرتمند می شود که افراد سالم هم حاضر باشند اندام معمولی خود را با نمونه مصنوعی آن تعویض کنند؟
